कविजी !

आरनबाटै

आरनको कविता लेख्नु छ

र, बोल्नु छ आरनको कथा

गर्नु छ आरनको बखान

गाउनु छ आरनकै गीत

अनि उभिनु छ आरनसँगै ।

इतिहासको उत्तराद्र्धमा

मक्किएर, च्यातिएर

अस्तित्व च्यूत भएको

इतिहासको अवसानका लागि

पुरानो र मैलो इतिहासको ठेली

जलाउनु छ आरनमै

र, सेक्नु छ आरनकै आगोले

निमोनियाले दुःखेको देशको छाती ।

कलमका निवहरू तिखार्नु छ आरनबाटै

फेरि नखिइने गरी

विचारहरूमा धार लगाउनु छ आरनमै

फेरि नभुत्तिने गरी

र, मुठ्ठीहरू बजार्नु छ फलाममा

मुठ्ठीहरू नै फलाम हुने गरी ।

आउनुहोस् कविजी !

एकपटक आरनको नजिक भएर हेर्नुस्

कोइलाहरुमा सल्किएको आगोसँगै

आशाका सपनाहरू बोकेर

समय बदल्ने अठोटका साथ

एउटा बुढो आदर्श

कसरी घुमाइरहेछ पुरानो पंखा

वर्षौंदेखि

र, के भन्न खोजिरहेछ ऊ ?

सत्य यही हो कविजी

आरन आरनमात्र हैन

यो त पाठशाला हो

बहाव हो परिवर्तनको

स्रोत हो शक्तिको

जहाँ सिँगार्न सिकिन्छ श्रमले माटो

जहाँ भोग्छ पसिनाको स्वाद जीवनले ।

आरनमै खाएपछि हजारौं चोट

र, जलेपछि कोइलाहरूमा

फलाम बदल्छ आफूले आफूलाई

औजार, हतियारमा

उसैगरी

राखेर आरनमा समयलाई

बनाउनु छ रातो र स्वर्णीम

अनि

राखेर आरनमै यो भूगोललाई पनि

बनाउनु छ देश ।