☰
नेपालमा अहिले एउटा निर्णायक र ऐतिहासिक महत्वको संयुक्त र सशक्त आन्दोलन हुनुपर्ने स्थिति विद्यमान छ ।
राष्ट्रियता, जनतन्त्र र जनजीविका तथा मानवअधिकार, मानवस्वाभिमान र मानवसम्मान लगायतका मान्छेका जीवन–मरणसँग सम्बन्धित थुप्रै समस्याहरु अत्यन्तै जटिल, गम्भीर, विकराल र भयावह बनेका छन् ।
यहाँसम्म कि जनताको मतबाट बनेका शासकहरुलाई जनताको गाँस, बास, कपास, शिक्षा, स्वास्थ्य र रोजगारको मात्र होइन गरीब–दुखी जनसमुदायहरुको जीवन वा मरणसँग कुनै मतलब छैन ।
उनीहरु देशलाई भुटेर होस् कि जनतालाई लुटेर होस् अथवा नेपाल आमालाई सुक्रीबिक्री गरेर होस् वा नेपाली छोराछोरीलाई सिक्रीमा बाँधेर होस् आफूहरु निस्फिक्री भएर चरम भोज र मोजमै मस्त र व्यस्त छन् ।
आज संसदवादी दल र व्यवस्थाका नेता–शासकहरुमा पैसा, पद, पावर र प्रसंसाप्रति परम प्रलोभन बढ्नाले र उनीहरु आफू र आफ्नो परिवार र घरबार, आसे र पासे, झोले र चम्चे, गुन्डा र ग्याङ्ग, दास र दलाल अनि बढीमा पनि आफ्नो क्षेत्र र जाति, भाषा र धर्मप्रति मात्र सिमित र समर्पित हुने तर देश र जनताप्रति चरम गैरजिम्मेवार भएकाले नै अहिले देशको यो अनुपम दुर्गति र बेहाल भएको हो ।
यसरी उनीहरुले जानाजान देश र जनतालाई परमुखापेक्षी र परनिर्भर गराई देशलाई हालसम्मको अर्धउपनिवेशको अवस्थाबाट पूर्ण उपनिवेशको अवस्थामा पुर्याउँदै छन् ।
हिजोसम्म बृटिश–भारतीय विस्तारवादको छत्रछायाँमा रहेको नेपाललाई अब हाम्रो सच्चा र घनिष्ठ मित्रराष्ट्र चीनलाई घेर्ने र फोर्ने मामलामा अमेरिकी र युरोपेली साम्राज्यवाद लगायतका कैयौं देशहरु समेतको चासो र चलखेलको केन्द्र बनाइएको छ ।
देश व्यापार घाटा र वैदेशिक ऋृणले टाट पल्टिने अवस्थामा छ । अर्थ–राजनीतिका ज्ञाताहरुले देस श्रीलंका बन्दै गरेकोमा चिन्ता प्रकट गरिरहेका छन् भने सैन्य–राजनीतिका जानकारहरुले नेपाललाई सचेत र सुनियोजित रुपमा युक्रेनको बाटोमा अघि बढाइँदै गरेकोमा दुःखका साथ सावधान हुन आग्रह गरिरहेका छन् । तर पनि अहिलेको शासन सत्तामा पकड र पहुँच पाएका घरेलु र वैदेशिक प्रतिक्रियावादी शासकहरुले नेपाललाई झन्झन् अस्थीर, अराजक र अस्तव्यस्त पार्दै अस्तित्व संकटकै अवस्थामा पुर्याइरहेका छन् ।
इतिहासमा कहिल्यै कसैको गुलाम नबनेको नेपाललाई आज २१औं शताब्दीको समानता, स्वतन्त्रता, स्वाधीनता, स्वाभिमान र समृद्धिको युगमा आएर दरिद्रतम गुलाम बनाउने हर्कत गरिरहेका छन् ।
यी सम्पूर्ण कुराहरु देशका देशभक्त, वामपन्थी र क्रान्तिकारी भनिएका शक्तिहरु र तिनका शीर्ष र शक्तिशाली नेता–शासकहरुलाई यथेष्ट जानकारी छ ।
आफ्ना पार्टी र राज्य संयन्त्रहरुका दस्तावेज र विधि विधानहरुमा देशको यो अवस्थालाई फेर्ने घोषणा गरिएका केही कुराहरु कोर्ने पनि गरेका छन् तर पनि किन देश र जनताको यो दुखद दुरावस्था बनाउने यो दलाल व्यवस्था र यसमा हुकुम–हैकम चलाइरहेका र हालीमुहाली गरिरहेका दलाल र गुलामहरुलाई घेर्ने र फोर्ने अनि देसको यो दयनीय अवस्थालाई फेर्ने दिशामा एकजुट भएर आइरहेका छैनन् त ? अहिले नेपालमा यो नै एउटा अहं महत्वको गम्भीरतम यक्ष प्रश्न बनेको छ !
