हनी ट्रयापमा पारेको आरोप लागेका तीन जना महिलालाई प्रहरीले सार्वजनिक गर्दैछ भन्ने कुराले घोराहीमा हल्लीखल्ली मच्चियो । मैले पनि यो शब्द पहिलो पटक सुने झैँ लाग्यो । बुझ्दै जाँदा उनीहरु मेरै साथी रहेछन् । जिल्ला प्रहरी कार्यालयमा पत्रकार सम्मेलन हुने भन्ने थियो । तिनको अनुहार सम्झिए म त्यहाँ जानै सकिनँ । त्यो दिन मेरा लागि असाध्यै स्तब्धतामा बित्यो । साथी अनेक तरहले बन्छन् ।

यद्यपी सबैसँग जोडिँदा स्वार्थ हुन्छ । कुरा मिल्नुपर्छ । हेर्दा राम्रो लाग्नुपर्छ । उसले गाली गरेपनि सहुँ सहुँ हुनुपर्छ । त्यस्ताले हानिहाल्यो भनेपनि रमाईलै लाग्छ । ती तीन जनामा दुई जना अलि पुराना र एक जना नौला साथी थिए । हाँस्ने बोल्ने गर्दथ्यौँ । त्यस बाहेक उनीहरुले मसित अनपेक्षित प्रस्ताव राखेनन् । मैले पनि फरक स्वार्थ राखिन । भेट हुन्थ्यौँ । चिया पियुँथ्यौँ । कहिले काहिँ नास्ता खान्थ्यौं । अनि मज्जाले हाँसेर बोल्थ्यौं । जब मैले पहिलो पटक नयाँ मुद्धा लागेको सुनेँ अनि मलाई साह्रै नरमाइलो लाग्यो ।

उनीहरुको मुखमा केही लगाएर नचिनिने बनाइएको तस्विर सहितको समाचार छ्यापछयाप्ती आयो । पत्रकार सम्मेलनमा प्रहरीको भाषा पेशेवर महिला र भद्र पुरुष भनेर लेखिएको देखेँ । सबैभन्दा बढि पीडा त्यसबेला महशुस भयो । मैले धेरै पटक मनभित्रै तर्क बितर्क गरेँ । महिलाहरुले ती पुरुषका घरमै पसेर अपहरण गरे त ? त्यो पनि होइन, होटलको कोठामा भएको कार्यक्रम भनिएको छ । अफिसमा काम गर्ने पुरुषलाई होटलको कोठामा बोकेरै लगिएको हो त ? त्यो पनि बयानमा आएन । चिया नास्ता खान त अलग्गै व्यवस्था हुन्छ ।

रेष्टुरेन्ट तथा खाजा घरमा पर्दा लगाएका कुर्सी टेबल राखिएको हुन्छन् त्यहिँ खान सकिन्छ । अनि त्यो सबै छोडेर दिउँसै सुत्ने कोठामा ती पुरुष किन गए ? ती महिला पुरुष बिचको खाजा बेडरुममै कसरी ? यस्ता विषयले त्यस दिनदेखि अहिलेसम्म घोँचिरहेको छ । ललाई फकाई लगे, यौनमा आकर्षित गरे अथवा एउटा कामले बोलाए अर्कै नाटक रचना गरि फसाए । त्यो अन्तिम फैसला हुँदासम्म अदालत बोल्ने छ नै । पुरुषलाई पीडित भनेर गोप्य राखिएको हुनाले घटनाक्रम दुई पक्षीय बुझ्न पाइन । महिलाहरु भने धरौटीमा तारिखमा छुट्नुभयो ।

उहाँहरुसँग छलफल गर्ने मौका पाएँ । धेरै खोजिनीति गर्न त मैले जरुरी ठानिन तर पनि तिमीहरुले साँच्चै ठग्न खोजेकै हौ ? एकैजनाबाट त्यत्रो असुलेर बसीबसी धनि हुन चाहेकै हौ, जस्ता कुरा ठट्टा गर्दै भनेको थिएँ । उनीहरुको जवाफ हुन्छ, त्यो बेइमान हो । शुरुमै मसित पनि महिलाहरु बोल्न चाहेका थिएनन् । एक जनालाई शहिद उमेशमार्ग बाट नेपाल बैंक तर्फ जाँदै गर्दा भेटाएँ । पुलुक्कै हेर्नुभयो र खुरुखुरु हिंड्नुभयो । मास्क भएकाले झट्टै चिन्न पनि सजिलो थिएन ।

अनेक संकोचले खुम्चिएको हुनुपर्छ भन्ने सोचेँ । अनि मैले उहाँलाई नमस्ते भनेर बालाएँ । शुरुका दिनमा सन्चो बिसन्चोका कुरा मात्रै गर्यौं । भेट बाक्लिँदै गएपछि थप कुरा भए । अहिले पनि भेट हुँदा ठ्टयौली शैलीमा नै हाँस्दै बोल्ने गरेका छौँ । केहि दिन अघि मात्रै तारिखमा आएको बेला एकैचोटी तिनजना संगसंगै भेट भयो । उनीहरुले ‘हामीलाई बलात्कारी भन्छन्, गर्भ कति वर्षको भयो हेर्न आएका छौँ’ भनेर ठटयौली पारामा हाँस्दै भने । मलाई मिसिलका बारेमा जानकारी छैन ।

सम्मानित अदालतमा चलिरहेको मुद्धा प्रभावित पार्ने चाहना पनि होइन । विकसित परिस्थितिप्रति सामान्य धारणा राख्न खोजेको मात्रै छु । म यति भन्छु उनीहरु बिचको सम्वाद थाह छैन । नियत पनि खोजिनीति गर्न चाहेको होइन । हामी कसरी सचेत हुने, फस्नबाट जोगिने र समान स्तरमा अघि बढ्ने बारे बहस चलाउन सोँच हो । यद्यपि पाठकको हातमा पुग्दाखेर व्यक्ति पिच्छे व्याख्या हुन सक्छन् । महिलालाई मात्रै अपराधि देख्नु हुन्न । हामी पुरुष पनि दोषको अंशियार बन्नुपर्छ भन्ने हो ।

त्यसपछि यो वर्ष पनि तुलसीपुर र नारायणपुरमा गरी दुईवटा त्यसै प्रकृतिका समस्याहर आएका छन् । संयोग भनौँ या पेशागत सम्बन्धका कारण तुसीपुरको हनी ट्रयाप घटनाका ती महिला पनि मेरा परिचित हुनुहुन्थ्यो । उहाँले मलाई सम्बोधन गर्दा दरबारीया भाषा प्रयोग गर्नुहुन्थ्यो । लवाई कानुन व्यवसायीको जस्तै देखिन्थ्यो । झट्ट हेर्दा बौद्धिक व्यक्तित्व मानिनु हुन्थ्योे । हिंडाई निकै भलाद्मी थियो । बोली वचन भद्र थियो । उहाँको आयश्रोत भने मलाई थाहा छैन । धेरै मानिसको तडक भडक जातिबित्ती देखिन्छ ।

आयश्रोत नदेखिने ठाँटको जीवन बिताउने धेरै मानिस छन् । बिना आधार कसैप्रति शंका गर्नु र आरोप लगाउनु हुँदैन । उहाँको पत्रकार सम्मेलनका तुलसीपुरमा भएकाले जानु परेन । प्रहरीले निम्तो पनि गर्दैन । ठ्याक्कै त भन्न सकिन, नारायणपुरको घटनामा पर्ने मध्ये एकजना महिला पनि चिनेचिने जस्तै लागेको छ । उहाँको नाम थाहा थिएन, तर कतै बोलेको हुँ भन्नेमा फोटा देखेर विश्वस्त हुँदै गएको छु । यसको मतलव हनी ट्रयापमा पार्ने अभियोग लागेका मध्ये आधा बढि महिला मैले चिनेकै पर्नुभएको छ ।

कसैको पनि अन्तिम फैसला नभएकाले दोषी भन्न मिल्दैन । साथी भन्न पाइन्छ होला । ती साथिहरुका बारेमा पटक पटकको प्रयासपछि यी अक्षर लेख्ने आँट गरेको छु । बजारभरी अनेक हल्ला छन् । फलानीलाई फलानोले सजाएको छ भन्छन् । मेरी प्यारी आज यता गाको छ भनेको सुनिन्छ । स्कुटी किनिदियो, जति नयाँ फेसन आउँछ त्यो किनिदिन्छ, गहना बनाइदिन्छ, चाडबाडमा खर्च दिन्छ, जस्ता कुराहरु छ्यापछ्याप्ती छन् । सबै उसैले पुर्याइ दिएको छ भन्छन् । तर, त्यसको एकिन प्रमाण जुटाउन सकिँदैन ।

यति बेला झन यतिमा बार्गेनिङ भयो रे अनि यति लाखमा कुरा मिलेको रहेछ । यस्ता कुराहरु व्यापक छन् । सहि वा गलत पनि हुन सक्छन् तर, हावा नचली पात हल्लिँदैन । पैसावालबाट केहि न केहि कमजोरी भएको छ । उनीहरुले कि त फरक शैली अपनाउनु पर्छ, होइन भने भएको पैसा थुत्न सक्छन् । ‘राम्रा महिला सबै आफ्ना’ भन्ने मनोभाव पुरुषमा व्याप्त छ । हिन्दु धर्मका पुराणहरुमा जेठाजुले बुहारीसित सम्भोग गरेका प्रसंग छन् । त्यो पनि आफ्नै आमाको निर्देशनमा सहवास भएको पाइन्छ । राम्री महिला भेटिए फकाउने, हरण गर्ने, भेष बदलेर, छल गरेर लैजाने प्रशस्त कथा छन् । त्यहि संस्कार अहिले पनि यदाकदा केटी तानेर लैजाने चलन भेटाउन सकिन्छ ।

महिलाले मन नपराए पनि पुरुषले चाहेपछि लतारेर, घिसारेर बल प्रयोग गरेर केटी लगिन्छ । राम्री महिलालाई ओच्छयान बनाउनुमा नै पुरुषत्व देखिन्छ । लामै समय पिछा लाग्ने चलन छ । यस्तै चाहना राख्ने मानिसहरु अहिले हनी ट्रयाप लगायतका फन्दा झेल्दैछन् । आफूले भोग गरेको महिला निजी सम्पती ठान्ने गरिन्छ । विवाहपछि आफू यौनमा सकृय हुँदा वा नहुँदा आफ्नै पकडमा राख्ने प्रयास हुन्छ । आफू उठ्न , बस्न नसक्ने अवस्थामा झन श्रीमतीलाई बढि सताएको भेटिन्छ । मैले सन्तुष्टि दिन सकिन अन्त खोजिहोला भन्ने डरले क्रोधित भएको बुझिन्छ ।

श्रीमतीलाई आफनो निजी सम्पति ठान्नेहरु बाहिरका सित भने भोगविलासको लालच गर्छन् । पेशेवर महिलाको तलास हुन्छ । लाइन लागेर पालैपालो भोग्ने गरेको पनि भेटिन्छ । यसरी पैसा दिएर सेवा लिने ठाउँमा चोखो जुठोको सवाल उठेको भेटिंदैन । आफ्नी श्रीमतीलाई कसैले हात लगायो, कर्के नजरले हेर्यो वा छोयो कि त उत्पात मच्चाइन्छ । अब हनी ट्रयापमै फर्किउँ, सकभर धेरै महिलालाई भोगेर महापुरुष बन्ने दौडमा धोका खाएका हुन् ? वा पुरुषको चरित्रको सवाल उठाएर महिलाहरुले लुट्ने दाउँ खोजेका हुन्, सम्मानित अदालतले ठहर गर्ला नै ।

मैले भन्नैपर्ने कुरा आफ्नै श्रीमतीले पनि सिधै चाहना व्यक्त गर्दैनन् । अपरिचित पुरुषलाई महिलाले यौन प्रस्ताव राखेको पाएको छैन । बरु चिन्दै नचिनेको महिलासित यौन आसयका कुरा गरेर ठक्कर खाएका उदाहरण मसित पनि प्रसस्तै छन् । आक्रामक शैलीमा यौन प्रस्ताव राख्दा केही साइवर अपराधमा सजाय भोगिरहेका पनि छन् । आफ्नो फेसबुक पेजमार्फत् सिधा सिधा यौन र सम्भोगका कुरा लेख्ने व्यक्तिमा पुन काजी पर्नुहुन्छ । उहाँले लेखेका कैयौँ स्टाटसलाई मानिसहरु कमजोर आँक्ने गर्छन् । त्यसरी लेख्ने रस पस्नुमा आन्तरिक कारण पनि होला नै । यौन उत्तेजना वा चाहना सबैको हुन्छ ।

उहाँले जसरी अभिव्यक्त गर्ने कमै छन् । यौन सम्बन्धि वास्तविक कुरा लेख्ने आँट उहाँमा छ । यो आलेख तयार गर्ने प्रेरणा तथा सल्लाह पनि उहाँले नै दिनुभएको थियो । विरोध गरेको पनि भेटिन्छ, विरोध गर्नु भनेको चासो दिनुपनि हो । जसको मतलवै राखिन्न त्यसको टिप्पणी नै हुँदैन । अब विवाह नगरेका व्यक्तिलाई यौन र प्रेमको अधिकार हुँदैन भन्न मिल्दैन । विवाह गरेपछि उसैसित मात्रै सम्भोग गर्नुपर्छ भन्न पनि सकिंदैन । त्यसो त अनिच्छित यौन सम्पर्क गरे वैवाहिक बलात्कारको मुद्धा लाग्छ । कैयौँ पुरुषहरु जेलमा हुनुहुन्छ ।

अनि श्रीमतीको इच्छा कुर्दै बसेर आफ्नो चाहना मार भन्नुपनि अन्याय हो । घरमा श्रीमतीलाई सन्तुष्ट पार्न नसक्ने बाहिर बाहिर चाहार्दै हिंड्नुपनि अन्याय हो । तर विरामी भएको, त्यसपछि चाहना नभएको र आफू असक्षम भएको बेला महिला वा पुरुषले अरुबाट सन्तुष्टि लिनु टिप्पणी गर्ने विषय बन्नुहुन्न । कसैका कोठामा कोही गएको कुरा ठुलै अपराध ठानि झ्याली पिटाउनु ठिक छैन । अनेक बहाना र नाटक गरेर आकर्षित गर्ने थप लाभ लिनु अपराध हो । हनी ट्रयापमा पार्ने भनिएका महिलाहरु मेरै साथि हुन् । उनीहरुलाई निर्दोष भनेको होइन तर तिनीहरु अन्यायमा पनि पर्नु हुन्न । त्यस्ता घटनामा एउटा भद्र र अर्को पेशेवर अपराधी हुँदैन ।