सोचे थे होला कसैकसैले

जलजला सुगम थलो

बुझेथे होला महलबाटै

त्यो भोगबिलासको केन्द्र हो

चाह राखे थे होला कसैले

म जलजलामा शान देखाउँछु

म जलजलामा

मेरो टोपी टल्काउँछु

सोचे जस्तो होइन जलजला

रोजेजस्तो छैन जलजला

महलका रानीहरुका लागि

चाहेजस्तो छैन जलजला

ऐसका भोगीहरुका लागि !

जलजला पीडाको शीर हो

रक्तभेलबाट ठडिएको अभेद्य किल्ला हो

आँशुका धाराबाट साचिएको खम्बा हो

मुक्तिसंग्रामका योद्धाहरुले बचाएको मस्तुल हो

जसको छातीभरि

रक्त जडित लाली फक्रेको छ

बुकीका पत्रपत्रमा

रगतका छिर्काहरु छन्

जहाँ सुनिलको नसा जडित छन्

जहाँ दीर्घको प्राणवायु बहेको छ

जहाँ कुमारी र सुनसराको दृष्टि बाँचेको छ

जलजला बृद्ध वरदानको अस्थिपञ्जरले

कहिल्यै नढल्ने गरी उभिएको छ

आगो सल्काइएको घरभित्र

तड्पी तड्पी ढलेका

थवाङका स्वरहरुको प्रवाह छ

जलजला सजिलै टिप्न सकिने फूल होइन

सजिलै पस्न सक्ने रङ्गशाला होइन

सजिलै गाउन सकिने

दोहोरी गीतको भाका पनि होइन

यो त पसिनाको धाराले

आलो रगतका नदीहरुले

टल्काइएको लाल तारा हो

त्यो त विचारको लेप लगाएर

अथक यात्रीहरुले पाइला चाल्ने

निरन्तर उकालीको यात्रा हो

यो रगतको भेटी चढाएर

आस्थाको मञ्जिल चुम्न सक्ने

लालस्तम्भ हो

नेपाली क्रान्तिको लाल एन्डिज हो जलाजला !

(स्रोत : कवि भीम कुमाखीको ‘मन्जिल चुम्ने यात्रा’)